Ψάρια από την άβυσσο. Τα φωτογράφισαν με ρομπότ στα 800 μ.

Ήταν η πρώτη φορά που ένα υποβρύχιο ρομπότ φώτισε το απόλυτο σκοτάδι, όπου ζουν σχεδόν 800 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Εκείνα δεν έδειξαν να ενοχλούνται και συνέχισαν να ψάχνουν για τροφή.

Άλλωστε, τόσο βαθιά που βρίσκονται, σπάνια μπλέκονται στα δίχτυα των ψαράδων. Δεν τα τρόμαξε ούτε ο θόρυβος από το ρομπότ που ξαφνικά βρέθηκε πάνω από το κεφάλι τους. Μόνο ένα από αυτά τα είδη, μια σκορπιδομάνα, που καθόταν αμέριμνη σε βάθος 705 μέτρων, έδειξε να παραξενεύεται από το μεγαλόσωμο μηχάνημα που ήρθε και «κάθησε» δίπλα της, με αποτέλεσμα να κουνήσει έντονα το σώμα της και να δημιουργήσει ένα νέφος λάσπης για να κρυφθεί, χωρίς όμως να το βάλει στα πόδια. «Δεν είχε συμβεί άλλη φορά να παρατηρήσουμε ψάρια των βαθιών νερών στο φυσικό τους περιβάλλον με τη χρήση υποβρύχιου τηλεκατευθυνόμενου ρομπότ», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Χρύση Μυτιληναίου που είναι ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων του ΕΛΚΕΘΕ.

Η ίδια μαζί με τον ιχθυολόγο κ. Κρις Σμιθ ήταν επικεφαλής της έρευνας για την παρατήρηση των ψαριών, στο πλαίσιο της αποστολής Ναυτίλος ΙΙ, τα αποτελέσματα της οποίας παρουσίασαν στο 9ο Συμπόσιο Ωκεανογραφίας και Αλιείας που έγινε πριν από λίγες μέρες στην Πάτρα. «Τα ψάρια αυτά τα εντοπίσαμε σε βάθος από 250 έως 780 μέτρα και παρά το γεγονός ότι ζουν μέσα στο σκοτάδι, αφού οι ακτίνες του ήλιου δεν εισχωρούν ποτέ τόσο βαθιά στη θάλασσα, δεν έδειξαν να παραξενεύονται από τον προβολέα του ρομπότ που τα πλησίασε και τα φώτισε για να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά και τις συνήθειές τους».

Λαμπερά χρώματα.
Ένα από τα ψάρια που βρέθηκε στα πιο μεγάλα βάθη, δηλαδή 780 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν το Νezumia sclerorynchus, το οποίο αιωρούνταν σε πολύ μικρή απόσταση από τον πυθμένα- μάλλον ψάχνοντας για τροφήκαι όταν το ρομπότ ήρθε κοντά του για να το βιντεοσκοπήσει, δεν έδειξε καμία ενόχληση. Κάποια από αυτά είχαν λαμπερά χρώματα σε αποχρώσεις του κόκκινου, του μπλε, του γκρι, του ασημί. Ορισμένα είχαν περίεργα σχήματα, με κέρατα στο κεφάλι ή σώμα όμοιο με του φιδιού. Σε τόσο μεγάλο βάθος, ο πυθμένας της θάλασσας στα δυτικά της Πελοποννήσου ήταν σκεπασμένος από λάσπη και έδινε την εικόνα ενός φτωχού περιβάλλοντος από πλευράς πανίδας. Όμως τα ψάρια που εντοπίστηκαν ήταν πολυάριθμα αν και σχεδόν όλα είχαν μικρό μέγεθος που κατά μέσο όρο δεν ξεπερνούσε τα 20 εκατοστά.

Εκεί, ψαχουλεύοντας τη λάσπη, βρίσκουν την τροφή τους. «Η διατροφή τους ποικίλλει ανάλογα με το είδος του ψαριού», προσθέτει η κ. Χρύση Μυτιληναίου. «Ορισμένα τρέφονται με μικροσκοπικά σκουλήκια, με γαρίδες ή με άλλα καρκινοειδή, άλλα τρώνε μικρότερα ψάρια και κοχύλια και βεβαίως ο οργανισμός τους είναι προσαρμοσμένος ώστε να μπορούν να βλέπουν μέσα στο πυκνό σκοτάδι ενώ διαθέτουν και μηχανισμούς για να βρίσκουν την τροφή τους».

Για πάντα στο σκοτάδι
Τα ψάρια αυτά δεν ταξιδεύουν ποτέ στα επιφανειακά νερά. Από τα 700 μέτρα όπου βρίσκονται ή ακόμη βαθύτερα, μπορεί να ζήσουν μέχρι τα 300 μέτρα, πάντα όμως στον πυθμένα της θάλασσας. Αυτός μάλιστα είναι και εν πολλοίς ένας απο τους λόγους που ακόμα υπάρχουν τόσο στο Αιγαίο αλλά και το Ιόνιο διάφορα είδη ψαριών που δεν έχουν ανακαλυφθεί! «Όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πόσα είδη οργανισμών ζουν στα μεγάλα βάθη. Οι έρευνές μας βρίσκονται ακόμη σε αρχικό στάδιο».

Πηγή