Μία ΠΓΔΜ, αλλά... δύο κράτη!

Tου Γιώργου Δελαστίκ


Σταδιακά χάνει κάθε επαφή με την πολιτική πραγματικότητα της χώρας του ο ακροδεξιός εθνικιστής πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Νικόλα Γκρούεφσκι. Μπορεί προ δεκαημέρου, κατά τη διάρκεια περιοδείας του στην Αυστραλία, αυτός να ισχυριζόταν ότι «δεν υπάρχουν Μακεδόνες του Βαρδάρη, του Αιγαίου ή του Πιρίν, υπάρχουν μόνο Μακεδόνες» και να τους μακάριζε γιατί «οι Μακεδόνες στην Αυστραλία έχουν μια μοναδική ευκαιρία να ζουν μαζί με τους συμπατριώτες του από το Αιγαίο και το Πιρίν, κάτι που δεν είναι δυνατόν στη φυσική πατρίδα τους», αλλά πίσω στη χώρα του το χάσμα που χωρίζει τους Σλάβους από τους Αλβανούς κατοίκους της διευρύνεται συνεχώς. Η έκδοση της «Μακεδονικής Εγκυκλοπαίδειας» από την Ακαδημία Επιστημών της γειτονικής χώρας - η οποία ειρήσθω εν παρόδω αποσύρθηκε για να αναθεωρηθεί, μετά τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε - έβαλε «μπουρλότο» στις σχέσεις των Αλβανών και Σλάβων κατοίκων της ΠΓΔΜ.




Την ώρα που ο Γκρούεφσκι ανακάλυπτε τους «ενιαίους Μακεδόνες» της Ευδαίμονος Αυστραλίας, ένα βαρυσήμαντο άρθρο της εφημερίδας «Εξπρές» του Κοσόβου αποτύπωνε τα αισθήματα των Αλβανών κατοίκων της ΠΓΔΜ απέναντι στο κράτος των Σκοπίων και προδιέγραφε ουσιαστικά το ζοφερό μέλλον του, παίρνοντας αφορμή από την περιβόητη πλέον εγκυκλοπαίδεια.


«Δυστυχώς, αυτή η εγκυκλοπαίδεια της διχόνοιας αποκάλυψε μια Μακεδονία κομμένη στα δύο. Ενα κράτος που κατά βάθος δεν λειτουργεί ως τέτοιο. Η εμπειρία ενός ενιαίου μακεδονικού κράτους, το οποίο υποστήριξε με μεγάλο ενθουσιασμό η διεθνής κοινότητα, υπέκυψε δυστυχώς στη δοκιμασία της πραγματικότητας», γράφει χωρίς περιστροφές η αλβανική εφημερίδα και συνεχίζει: «Οι Αλβανοί περιχαρακώνονται όλο και περισσότερο στη ζώνη τους, στα δυτικά της Μακεδονίας. Οσο πιο πολύ αυτοδιαχειρίζονται τα εδάφη τους, τόσο πιο πολύ γίνονται μια εθνικά ομογενής οντότητα και τόσο περισσότερο απομακρύνονται οι Μακεδόνες προς τα ανατολικά της χώρας.


Αυτές οι δύο κοινότητες δεν έχουν πλέον τα ίδια συμφέροντα... Θα καταλήξουμε με μία Δημοκρατία της Μακεδονίας θεωρητικά, αλλά στην πράξη με δύο διαφορετικές χώρες», υπογραμμίζει η «Εξπρές», μη παραλείποντας να καταγγείλει «το κόμπλεξ που ωθεί τους Μακεδόνες που αναζητούν εθνική ταυτότητα να γίνονται εχθροί με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τελευταία με την Αλβανία». Με διαφορετική γλώσσα αναγνωρίζει τα προβλήματα αυτά και το εβδομαδιαίο σλαβικό περιοδικό «Γκλόμπους» των Σκοπίων, το οποίο πρόσκειται στη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση της ΠΓΔΜ.


«Η πολιτική τύφλωση αυτών που μας κυβερνούν και η ανικανότητά τους να αντλήσουν μαθήματα από το παρελθόν διευρύνουν καθημερινά το χάσμα που χωρίζει τις δύο κύριες κοινότητες της χώρας μας», υπογραμμίζει, καταγγέλλοντας το κόμμα του Γκρούεφσκι ότι είναι «αποτελματωμένο στην εξύμνηση του έθνους του και στην εφεύρεση ενός αρχαίου παρελθόντος».


Το περιοδικό «Γκλόμπους» ομολογεί ότι «η πλειοψηφία των Αλβανών (σ.σ.: της ΠΓΔΜ) έχει πειστεί ότι δεν μπορούν πλέον να πετύχουν την ισότητα (σ.σ.: με τους Σλάβους συμπατριώτες τους) παρά μόνο με τη βία και όχι μέσω δημοκρατικών θεσμών» και καταλήγει κι αυτό σε εξαιρετικά δυσοίωνα συμπεράσματα για το μέλλον της ΠΓΔΜ: «Ο Νικόλα Γκρούεφσκι δεν αφήνει καμιά ελπίδα σε εκείνους που εργάζονται για την προσέγγιση ανάμεσα στις κοινότητες της Μακεδονίας. Αυτή η πολιτική του, η οποία είναι αντίθετη προς την αρχή της ανεκτικότητας και της ειρηνικής συγκατοίκησης, οδηγεί ευθέως σε μια ομοσπονδιοποίηση της χώρας και μάλιστα στη διάσπασή της»!


ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


Πολιτική με γνώση των αντιθέσεων
Πέραν ορισμένων εξάρσεων, ουδέποτε η ελληνική εξωτερική πολιτική χαρακτηρίστηκε από την ανεξαρτησία ή έστω την αυτονομία της - ακόμη και όταν πρόκειται για κορυφαίου ενδιαφέροντος θέματα, όπως οι σχέσεις με την Τουρκία και τις βαλκανικές χώρες που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Με σχετική εξαίρεση εν τινι μέτρω την Τουρκία, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας χαράσσεται συχνά αγνοώντας τις εσωτερικές αντιθέσεις στις εν λόγω χώρες, πόσω μάλλον τις εξωτερικές τους σχέσεις. Χαρακτηριστικά αποτυχημένη είναι η αντιμετώπιση εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων της ΠΓΔΜ ως μιας... «χώρας - μπετόν», τη στιγμή που η εσωτερική της κατάσταση είναι εξαιρετικά εύθραυστη. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα αλλάξει αυτή η στάση.

Πηγή