Η γενική αγανάκτηση για το γαμήλιο γλέντι που διοργανώθηκε επί του Θ/Κ Αβέρωφ είναι προφανώς δικαιολογημένη. Η φράση που ταιριάζει (για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο) είναι "εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε τώρα οι γύφτοι τα νταούλια". Το "Εν Κρυπτώ" είχε σε ανύποπτο χρόνο δημοσιεύσει ένα αφιέρωμα στο ιστορικό θωρηκτό(λινκ) που είναι σύμβολο των αγώνων για την απελευθέρωση του Αιγαίου και κιβωτός μνήμης για το ελληνικό Έθνος. Επιπλέον είναι μια ζωντανή απόδειξη της ελληνικής ορμητικότητας, ανδρείας και ναυτοσύνης, αφού ουσιαστικά μόνο του, υπό την εμπνευσμένη αρχηγία του ναυάρχου Κουντουριώτη, καταναυμάχησε τον τουρκικό στόλο στις ναυμαχίες της Ελλης και της Λήμνου. Οι μόνες εκδηλώσεις που θα έπρεπε λοιπόν να επιτρέπονται σε αυτό, είναι οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, καθώς και εξοικείωσης της νέας γενιάς με την ένδοξη ιστορία του. Όχι νεοπλουτίστικοι γάμοι νεαρών λελέδων με "τηλεπερσόνες".
Όμως, αξίζει να αναρωτηθούμε: είναι τελικά τόσο πρωτοφανές αυτό που συνέβη επί του "Αβέρωφ"; Ή μήπως είναι μια καραμπινάτη απόδειξη της αλλαγής των αξιών της ελληνικής κοινωνίας; Μήπως στο αξιακό βάθρο όπου βρίσκονταν κάποτε η λεβεντιά, η τιμή και η ιστορία, έχει μπει η γκλαμουριά και η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα;
Η νύφη του συγκεκριμένου γάμου ανήκει στο νεόκοπο είδος "τηλεπερσόνα", δηλαδή στο είδος των ανθρώπων που αντλούν κοινωνική αναγνώριση από το γεγονός και μόνο της συχνής παρουσίας τους στην τηλεόραση, χωρίς η παρουσία αυτή να δικαιολογείται από τη συγκρότησή τους ή από αυτά που έχουν να πουν, παρά μόνο από τη γενική έφεσή τους στο κουτσομπολιό και το λίκνισμα (ενίοτε και σε πιο hard core επιλογές ).
Κι όμως: αν ρωτήσετε σήμερα ένα δεκαεξάχρονο στο δρόμο, είναι πιθανότερο να γνωρίζει τη Μαριέττα Χρουσαλά, παρά τον Παύλο Κουντουριώτη. Η τηλεόραση καλώς ή κακώς διαμορφώνει πρότυπα, και μάλιστα σε συγκεκριμένη κατεύθυνση: αν ο θηλυπρεπής τραγουδιστής Χ πάει φαντάρος, πολλαπλά αφιερώματα θα περιγράψουν το "Αίμα, Δάκρυα κι Ιδρώτα" και τα υπόλοιπα "βάσανά" του. Καθόλου περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι και η γνωστή τηλεπερσόνα Τζούλια βρήκε κάμποσους υποστηρικτές, που υποστήριξαν on air το δικαιωμά της να εκπορνεύεται. Είναι το σύμπτωμα της ταύτισης του απλού ανθρώπου με την "τηλεπερσόνα", που κατάφερε να βγει στο γυαλί και να διάσημη - ασχέτως υποβάθρου. Και είναι αυτή η υπερτίμηση της αναγνωρισιμότητας και η υποτίμηση της ιστορίας, που οδηγεί ακόμα και τον κυβερνήτη του ΘΚ Αβέρωφ να αποζητάει χαζοχαρούμενες φωτογραφικές πόζες με τις ακκιζόμενες τηλεπερσόνες, αντί να τις πετάξει κλωτσηδόν από το μνημείο που έχει την τιμή να διοικεί. Το ερώτημα όμως είναι: το ελληνικό κράτος έχει κάποια στοιχειώδη πολιτική απέναντι στο φαινόμενο αυτό; Έχει κάποια πρόθεση να στηρίξει κάποιες αξίες ή θα τις αφήσει να γκρεμιστούν;
Αγχωμένη για τη δεξίωση, η πεθερά της νύφης, δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους νεόνυμφους μπροστά στον διευθυντή του «Αβέρωφ» Ευάγγελο Γαβαλά , ο οποίος ατίμασε την στολή που φοράει και το εθνικό σύμβολο που ονομάζεται "ΘΚ Γ.Αβέρωφ"
Δεν είναι μοιραία η επικράτηση της κενής κουλτούρας της γκλαμουριάς και της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας.Χρειάζεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Άλλες χώρες, με πολύ μικρότερη ιστορία από την ελληνική, αναγνωρίζουν τη σημασία του πατριωτισμού και τον προάγουν συνειδητά, χρησιμοποιώντας σύγχρονα μέσα. Δείτε πόσες πολεμικές ταινίες γυρίζονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ και τι πρότυπα προβάλλουν (ακόμα και από την εντελώς πρόσφατη πολεμική ιστορία τους), και κάντε τη σύγκριση: Πότε ήταν η τελευταία φορά που γυρίστηκε ιστορική ταινία αξιώσεων στην Ελλάδα; Η τελευταία ιστορική ταινία με ελληνικό θέμα, οι "300", ήταν αμερικανικής παραγωγής (κι έσπασε κάθε ρεκόρ στην Ελλάδα, κάνοντας τους εγχώριους "προοδευτικούς" να λυσσάξουν από το κακό τους). Πότε χρηματοδοτήθηκε για τελευταία φορά τέτοια ταινία από το ΕΚΚ (που όμως χρηματοδοτεί αφειδώς κάθε θολή έμπνευση συνασπισμίτη σκηνοθέτη); Τόσο δύσκολο θα ήταν να γυριστεί σήμερα, με τα υπάρχοντα ψηφιακά μέσα, μια καλή ταινία για τον "Αβέρωφ"; Και ακόμα παραπέρα: δε θα μπορούσαν το Πολεμικό Ναυτικό (και γενικά οι Ένοπλες Δυνάμεις) να αναδείξουν τους σύγχρονους ήρωές τους; Σε τι υπολείπονται ο Μπικάκης, ο Σιαλμάς, ο Βλαχάκος, ο Καραθανάσης, ο Γιαλοψός, ο Ηλιάκης, των "ηρώων" που μας προβάλλουν με το κιλό οι αμερικάνικες ταινίες; Και αν δε θέλουμε να θυμόμαστε τα δυσάρεστα, γιατί δεν ξεκινάει η κινηματογραφική παραγωγή από μια ωραιότατη (και "πιασάρικη") ιστορία θάρρους με καλό τέλος, όπως ήταν η διάσωση των ναυαγών από πλήρωμα ελληνικού Super Puma στις 2.1.2002 (λινκ ), που έτυχε διεθνούς αναγνώρισης;
Εκεί που κρεμούσαν κάποτε οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμούν οι πρωινατζούδες τα κουφέτα.
Αν (αν λέμε...) αποφασίσει κάποτε το ελληνικό κράτος να προβάλει τέτοια πρότυπα, ίσως να μην ξαναντραπούμε για θλιβερά περιστατικά όπως αυτό του "Αβέρωφ". Ίσως να έχουμε πάλι παιδιά που να γνωρίζουν τον Παύλο Κουντουριώτη, αντί για τη Μαριέτα Χρουσαλά. Ίσως.
YΓ Για την ιστορία, δεν είναι η πρώτη φορά που ο θρυλικός "Μπαρμπα-Γιώργης" μετατρέπεται σε πασαρέλλα για προβεβλημένες πρωινατζούδες. Aνάλογο περιστατικό είχε λάβει χώρα τον Νοέμβρη του 1996,επι κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ -πάλι-, όταν είχε φιλοξενήσει τον "Πρωινό Καφέ"...Αξίζει να δείτε πως στηλιτεύει το γεγονός η αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη
